ΤΟ ΑΙΜΑ | Εμίλ Ζολά

Μετάφραση, διασκευή, εκσυγχρονισμός γλώσσας Κώστας Κοροντζής

Ο ΖΟΛΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Είχε μια έκφραση καλόβολη, φιλική, μεσογειακή, που θύμιζε γιατρό και μάλιστα παθολόγο γιατρό του περασμένου αιώνα, από εκείνους που μπαίνοντας το βράδυ μέσα στα σπίτια των αρρώστων ήταν σα ν’ άναβαν τη λάμπα με την παρουσία τους, γιατί δημιουργούσαν αμέσως μία ατμόσφαιρα ανανεωμένης εμπιστοσύνης στη ζωή, γεμάτη ανακούφιση. Είχε ακόμη κάτι το απορροφημένο, που του έδινε έναν αέρα σαν ιψενικό, του τίμιου στοχαστή όχι όμως του μεταφυσικού που βρίσκεται στα σύννεφα, αλλά του κοινωνικού, που ζει κοντά στους άλλους ανθρώπους, που πονά για αυτούς και ενδιαφέρεται για τη μοίρα τους. Όσο για τα γυαλιά που φορούσε, εκείνα, πρόσθεταν στη μορφή του, όπως άλλωστε γινότανε τότε μ’ όλα τα πρόσωπα που χρησιμοποιούσαν γυαλιά, έναν τόνο επιστημονικό, σχεδόν υπεύθυνο.
Αυτή είναι η προσωπική μας εντύπωση από τα πορτραίτα και τις διάφορες άλλες απεικονίσεις του Ζολά που έτυχε να δούμε. Όσο για τον πραγματικό άνθρωπο στην ιδιωτική του ζωή, έχουμε τις εξής πληροφορίες από Γάλλους που τον γνώρισαν. Ήταν λαίμαργος, αλλά ποιοτικά λαίμαργος, του άρεσε η τέχνη του καλού φαγητου, η φίνα ερεθιστικότητα της σάλτσας και «αι ζελέ» ιδίως της αγριόπαπιας. Δεν χόρταινε όχι μόνον να τις δοκιμάζει αλλά και να τις παινεύει στους συνδαιτημόνες του, όταν οργάνωνε τα περίφημα γεύματα, την άνοιξη προ του Μεντάν, και το φθινόπωρο γυρίζοντας από το Μεντάν. Ήταν επίσης ριγηλός, τουρτουριάρης, σα να χουχούλιαζε με τα χέρια του. Και τον τραβούσε πάντα η ζέστα, η αναμμένη φωτιά – χωρίς να φαντάζεται βέβαια ότι αυτό θα το πλήρωνε κάποτε με τη ζωή του.